Γεννήθηκα το 1967 στις 26 του Φλεβάρη σε ένα χωριό της Βουλγαρίας. Στη διάρκεια των παιδικών μου χρόνων δεν είχα καμία γνώση για το Θεό γιατί στη χώρα μου υπήρχε ο κομμουνισμός. Γενικά απαγορευόταν να πηγαίνει κάποιος στην εκκλησία και να έχει ευαγγέλιο. Η ζωή στο σπίτι ήταν ήσυχη, η μητέρα μου ήταν δασκάλα και ο πατέρας μου κτηνίατρος. Καθώς άρχισα να μεγαλώνω ξεκίνησα περίπου στην ηλικία των 15 χρόνων να κάνω προπόνηση στην ξιφασκία. Μαζί με την ομάδα γνώρισα και την αμαρτία. Στα 18 μου χρόνια ήθελα να πραγματοποιήσω το όνειρο της ζωής μου το οποίο ήταν να σπουδάσω στη γυμναστική ακαδημία της Βουλγαρίας και να γίνω προπονητής. Τελικά όμως δεν ευοδώθηκε και ευχαριστώ τον Κύριο για αυτό.
Όταν ήμουν 23 ετών γνώρισα ένα φίλο του αδερφού μου, οι οποίοι εργάζονταν μαζί σε ένα χημικό εργοστάσιο. Μόλις μπήκε πρώτη φορά στο σπίτι μας τον είδα να λάμπει. Μου έκανε εντύπωση που δεν βλαστημούσε, δεν μιλούσε άσχημα, ούτε ήταν συμμέτοχος σε αστεία και άσχημα πράγματα. Αθλούνταν μαζί με τον αδερφό μου και εμένα και καθώς περνούσε ο καιρός βλέπαμε πόσο διαφορετικός άνθρωπος ήταν από εμάς. Εμείς ασχολούμασταν με τη γιόγκα και μια μέρα που μας είδε είπε «καλά κάνετε που ψάχνετε αλλά υπάρχει ο Θεός που γνωρίζει τα πάντα». Αμέσως ο αδερφός μου τον ρώτησε «πού είναι αυτός ο Θεός»; και εκείνος μας έδειξε μια εκκλησία της Πεντηκοστής στο Σούμεν. Έτσι ξεκίνησε να μας μιλάει για τον Κύριο. Πρώτα πήγε στην εκκλησία ο αδερφός μου, ο Κύριος τον άγγιξε και με παρακίνησε να πάω και εγώ. Μπαίνοντας στην εκκλησία μου φάνηκαν όλα παράξενα, ιδιαίτερη εντύπωση όμως μου έκανε ένας αδερφός που έκλαιγε και αναρωτήθηκα μέσα μου γιατί να κλαίει αφού εμείς όταν παίζουμε γελάμε.
Μετά από αυτό το συμβάν γύρισα πάλι στον κόσμο και στα ίδια. Κάτι όμως με είχε αγγίξει. Κάποια στιγμή επειδή και ο αδερφός μου πήγαινε τακτικά στην εκκλησία αποφάσισα να ξαναπάω. Είδα λοιπόν πάλι εκείνον τον αδερφό να κηρύττει και να κλαίει και είπα μέσα μου ότι πρέπει να το δοκιμάσω και εγώ να δω αν είναι όντως αλήθεια ή ψέματα.
Μέσα σε τρεις με τέσσερις μήνες ένα βράδυ όπως μιλάγαμε στην εκκλησία με άγγιξε ο Θεός και άρχισα να κλαίω γιατί ένιωθα ένα βάρος στη ψυχή μου. Για τις επόμενες δυο μέρες έκλαιγα όπου και αν ήμουν, ό,τι και αν έκανα. Τη δεύτερη μέρα δεν ήξερα πως να προσευχηθώ και καθώς γονάτισα, ξεκίνησε να μου μιλάει ο Κύριος παρόλο που εγώ δεν ήξερα ότι μπορεί να μου μιλήσει. Πέρασε ένα διάστημα και ένιωσα κάποια στιγμή σαν να βγαίνω από το σώμα μου και να πηγαίνω ψηλά. Ήμουνα εγώ και έβλεπα τον εαυτό μου να προσεύχεται και δεν μπορούσα να καταλάβω πως ήταν δυνατόν να είμαι και πάνω και κάτω. Έφυγα μακριά από τη γη, την έβλεπα στρογγυλή όπως είναι και ακούω μια φωνή να με ρωτάει׃« Φαίνεσαι από δω; » και εγώ απαντώ «όχι». Στη συνέχεια πέρασα από διάφορα μέρη και η φωνή του Κυρίου με ρωτούσε πάντα την ίδια ερώτηση και εγώ πάντα απαντούσα ότι δεν φαίνομαι. Στο τέλος ο Κύριος μου λέει «αυτό είσαι, δεν είσαι τίποτα». Όταν γύρισα πια κάτω στη γη, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω από μόνος μου κάποια αξία.
Στην εκκλησία της Πεντηκοστής μπήκα στις αρχές του 1990. Αναγεννήθηκα το Μάρτιο και βαπτίστηκα στο νερό μαζί με τον αδερφό μου. Μετά από μερικούς μήνες ο Κύριος με βάπτισε με Πνεύμα Άγιο ως εξής׃ Ο αδερφός μου ήταν φύλακας σε ένα σχολείο και πότε πότε κανονίζαμε προσευχή εκεί. Μια μέρα λοιπόν πήγα στο σχολείο για προσευχή και είπαμε με τον αδερφό μου ότι δεν θα φύγουμε μέχρι να μας βαπτίσει ο Κύριος με Πνεύμα Άγιο. Ήταν οχτώ το βράδυ όταν ξεκινήσαμε να προσευχόμαστε. Οι ώρες κυλούσαν χωρίς αποτέλεσμα αλλά εμείς συνεχίζαμε να κράζουμε στον Κύριο. Στις 3.30 τα ξημερώματα ο αδερφός μου άρχισε να μιλάει με ξένες γλώσσες. Εγώ ζήλευα γιατί η ώρα περνούσε και δεν βαπτιζόμουν, ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και στις 4:30 με επισκέφτηκε το Πνεύμα το Άγιο με πολύ δύναμη γεμίζοντας την καρδιά μου άπλετη χαρά. Συνέχισα να γλωσσολαλώ στο δρόμο για το σπίτι αλλά μετά από μερικές ώρες που ξάπλωσα για να κοιμηθώ, φοβήθηκα μήπως και είχα χάσει το Πνεύμα το Άγιο και γονάτισα ξανά με φόβο, άρχισα πάλι να προσεύχομαι, πληρώθηκα με Πνεύμα Άγιο και μιλούσα ασταμάτητα.
Παντρεύτηκα στη Βουλγαρία, απέκτησα έναν γιο, δυστυχώς όμως η σύζυγος άρχισε να μην έρχεται στην εκκλησία και μετά από κάποιο διάστημα χωρίσαμε. Είχα πάντα μέσα μου την επιθυμία να μάθω ελληνικά για να μπορώ να διαβάζω τη γραφή και να βλέπω τις διαφορές από το ευαγγέλιο στα βουλγαρικά. Εκείνη την περίοδο επειδή υπήρχαν οικονομικά προβλήματα στη Βουλγαρία αποφάσισα να πάω να δουλέψω στο εξωτερικό. Ενώ στην αρχή ήθελα να πάω στη Γερμανία ή στην Αυστρία τελικά ο Θεός με οδήγησε με θαυμαστό τρόπο στην Ελλάδα. Πρώτη φορά πήγα εκκλησία στην κεντρική των Αθηνών και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση που μια αδερφή έψελνε ύμνο δια πνεύματος και άλλοι προφήτευαν. Όταν όμως γύρισα στο σπίτι και άνοιξα τον λόγο του Θεού στην προς Κορινθίους επιστολή διάβασα για τα χαρίσματα και τις προφητείες και μια δύναμη εξ ουρανού, άνοιξε την καρδιά μου και τα δέχτηκα όλα με ειρήνη.
Στην Ελλάδα δούλεψα κατά καιρούς σε διάφορα μέρη στην Κρήτη, στην Μήλο και ο Θεός ήταν πάντα μαζί μου. Πριν τρία χρόνια εγκαταστάθηκα στην Αθήνα και χαίρομαι μαζί με όλους τους αδερφούς την παρουσία του Κυρίου στην εκκλησία του Παγκρατίου περιμένοντας την έλευσή του.
