Γεννήθηκα στη Βενεζουέλα απ' όπου ήρθα το 1976. Για είκοσι δύο χρόνια ζούσα στο κέντρο της Νέας Σμύρνης και αφότου παντρεύτηκα ζω σε μία άλλη γειτονιά της ίδιας περιοχής. Μέχρι τώρα αισθάνομαι ότι βαδίζω στη ζωή μου μαζί με κάποιον άλλον που είναι έμπροσθέν μου και μου ανοίγει το δρόμο. Μέχρι τώρα αισθάνομαι πολύ ευτυχισμένος, έχω τρία χαριτωμένα παιδάκια και ζούμε όλοι μαζί με ειρήνη, αγάπη, χαρά.
Για να φθάσω μέχρι εδώ έγιναν πολλά θαυμάσια στη ζωή μου (τα λέω θαυμάσια κατά τη δική μου άποψη διότι για κάποιους άλλους μπορεί απλά να είναι όχι κάτι πολύ σημαντικό επειδή δεν έχουν ζήσει αυτές τις στιγμές, διότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός σε αυτό το κόσμο) και με έφεραν σε θέση να σκεφτώ και να πάρω πολύ σημαντικές αποφάσεις για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν πολύ μικρός. Θυμάμαι ότι ζητούσα Τον ΘΕΟ από μικρός. Κάθε βράδυ έκανα μια μικρή προσευχή προς Αυτόν και Τον ευχαριστούσα για όλη την ημέρα , για τους γονείς μου και τα αδέρφια μου που μας δίνει υγεία. Υπήρχε λοιπόν η επικοινωνία από μένα προς Τον ΘΕΟ. Το αντίθετο όμως δεν μπορώ να πω ότι υπήρχε διότι δεν είχα εκπαιδευτεί στο να ακούω τη φωνή Του ΘΕΟΥ. Ερχόταν όμως ανά περιόδους και μου φανέρωνε κάποια σημαντικά πράγματα που πολλές φορές τα ξεπερνάμε και δεν δίνουμε σημασία.
Ένα από αυτά ήταν όταν η μητέρα μου μας μάζευε με τα αδέρφια μου, μας μίλαγε και μας έλεγε ότι κάποια στιγμή θα έρθει που θα πεθάνει. Υπήρχαν λοιπόν κάποια βράδια που σκεφτόμουν αυτά τα λόγια και στενοχωριόμουν τόσο πολύ διότι θα χάναμε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Έκλαιγα πολύ, δεν είχα απάντηση για τον ΄΄θάνατο΄΄ ή κανείς δεν υπήρχε που θα μου έδινε να καταλάβω ότι υπάρχει ελπίδα και μετά το θάνατο.
Εγώ με τους γονείς μου είχαμε επαφή με την εκκλησία (ορθόδοξη) αλλά δεν μας είχε γίνει κατανοητό ότι υπάρχει ζωή αιώνια και την χαρίζει ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ.
Μετά από χρόνια και όταν έφθασα στην εφηβεία αναζητούσα να βρω την ευτυχία. Δεν πίστευα ποτέ ότι την ευτυχία την φέρνουν τα υλικά αγαθά και το χρήμα. Πάντα πίστευα στις σχέσεις των ανθρώπων, στην αγάπη, σε μια κοινωνία στην οποία όλοι θα ζουν αρμονικά, δεν θα υπάρχει συμφέρον και κακό. Έτσι προσπαθούσα με τις δικές μου δυνάμεις και με τη δική μου αγάπη να συμφιλιώνω, να συμβουλεύω τους ανθρώπους μου και τους φίλους μου δίχως να έρχεται κανένα αποτέλεσμα. .
Κατά τη διάρκεια όλων των χρόνων αυτών έπεσα και στη παγίδα των ναρκωτικών. Έλεγα ψέματα για να καλύψω κάποιες δυσκολίες που περνούσα με τους γονείς μου κι ας ήμουν άνθρωπος που μισούσα το ψέμα. Μετά πήγα φαντάρος μαζί με τους πολύ καλούς φίλους που είχα, κάναμε έντονη ζωή και πέρναγε ο καιρός πολύ ευχάριστα. Όμως υπήρχε κάτι μέσα μου που δεν με γέμιζε και ταυτόχρονα ένιωθα να φεύγω από τον στόχο που είχα βάλει. Να υπάρχει αγάπη από μένα και τους συνανθρώπους μου και αρμονία σε όλο τον κόσμο.
Όταν απολύθηκα από φαντάρος βρήκα αμέσως δουλειά και συνέχιζα την ζωή μου με τον ίδιο τρόπο. Στην δουλειά μου γνώρισα τη σύζυγό μου όταν ήμουν 23 χρονών. Είχαμε μια σχέση όπως τα περισσότερα νεαρά ζευγάρια. Την αγαπούσα με το δικό μου τρόπο και με τα δικά μου κριτήρια και νόμιζα ότι ήμουν ένας αρκετά σωστός σύντροφος. Όμως ήρθαν καταστάσεις που με έκαναν να καταλάβω ότι είχα άδικο και δεν έκανα πίσω, συνεχίζοντας να κάνω "τη ζωή μου" ως αποτέλεσμα να τη πληγώνω. Με τους γονείς μου επίσης άρχισε να αλλάζει η συμπεριφορά μου και μου έφταιγαν όλα στο σπίτι.
Είχα αρχίσει πλέον να παίρνω κάποιες αποφάσεις πως θα είμαι σαν άνθρωπος. Αυτό που διέκρινα ήταν ότι έπρεπε να είμαι σκληρός, συμφεροντολόγος και με αγάπη μόνο όπου χρειάζεται. Όμως έβλεπα ότι όλα αυτά δεν μου φέρνουν την εσωτερική ειρήνη, χαρά και αγάπη όπου ήταν ο στόχος μου. Σκεπτόμενος πάντα ότι ένας άνθρωπος είναι ευτυχισμένος μόνο έτσι. Οι καταστάσεις όμως και η ροή του κόσμου με βγάζανε συνέχεια εκτός στόχου.
Μετά από δύο χρόνια όταν ήμουν περίπου 25 κάποιος συνάδελφός μου, μου μίλησε για τον ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ, λέγοντάς μου ότι συγχωράει τις αμαρτίες μας, μας αγαπάει, σταυρώθηκε στο σταυρό για μας, ότι η οδός που οδηγεί στον ουρανό είναι μόνο ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ και τέλος μου πρότεινε να διαβάσω το ευαγγέλιο.
Εγώ με μεγάλη ευχαρίστηση του απάντησα ότι θα το διαβάσω. Θυμήθηκα ότι είχα ένα στο σπίτι και το είχα αγοράσει όταν ήμουν μικρός και πήγαινα στο κατηχητικό. Έτσι άρχισα να το διαβάζω και άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι κάτι με προσελκύει προς τον ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ.
Όλες αυτές τις ενέργειες τις έκανε το Πνεύμα το Άγιο και το αντιλήφθηκα όταν συζητάγαμε με τον συνάδελφό μου και λέγαμε για τα μεγαλεία που κάνει ο Ιησούς στη ζωή του ανθρώπου. Μου έλεγε επίσης ότι θα πρέπει να ζητήσω από τον Χριστό να με αναγεννήσει δηλαδή να ζητήσω να με συγχωρήσει για τις αμαρτίες που έχω κάνει μέχρι τώρα και να ξεκινήσω μια καινούρια ζωή αγία και καθαρή όπου σύντροφός μου θα ήταν ο Ιησούς.
Όταν μου το είπε αυτό άρχισαν να εμφανίζονται τα εμπόδια. Πρώτα ο εαυτός μου, οι γονείς μου και μετά οι φίλοι μου. Ωστόσο με είχε προσκαλέσει ο συνάδελφός μου στην εκκλησία που πήγαινε. Είχα πάει 4-5 φορές μόνος μου και δεν μπορώ να πω ότι με συγκίνησε σαν χώρος. Αντίθετα με έκανε να σκεφθώ αν θα ξαναπάω.
Αυτό που με συγκίνησε ήταν οι άνθρωποι και η διδασκαλία που ακουγόταν από τον άμβωνα. Η διδασκαλία συμφωνούσε ακριβώς με το ευαγγέλιο. Ταυτόχρονα σκεφτόμουν ότι πάω να μπλέξω με αιρέσεις. Γι’αυτό άρχισα να το ερευνώ. Όσο το ερευνούσα τόσο διαπίστωνα την ορθότητα της διδασκαλίας που κύρητταν και ότι ήμουν ένας άνθρωπος που έκανε πολλές αμαρτίες.
Ο συνάδελφός μου επέμενε ότι πρέπει να αναγεννηθώ. Άρχισα να ζητάω στον Ιησού να με αναγεννήσει. Ήρθε κάποια στιγμή που ένοιωσα να φεύγει κάποιο βάρος μέσα από την ψυχή μου να είμαι γεμάτος χαρά και να θέλω να μιλήσω σε όλο το κόσμο για τον Ιησού Χριστό. Επίσης κατάλαβα ότι σταμάτησα να θέλω να κάνω χρήση ναρκωτικών, να βρίζω και να έχουν αλλάξει κάποια κομμάτια του χαρακτήρα μου προς το καλύτερο.
Αυτή ήταν η αναγέννησή μου. Συνέχισα να πηγαίνω στην εκκλησία, αισθανόμουν υπέροχα ήμουν ένας διαφορετικός Νίκος απαλλαγμένος από επιθυμίες από αμαρτίες, ανάλαφρος ψυχικά, γεμάτος ζωή θέλοντας να ομολογώ παντού το θαύμα που έγινε στη ζωή μου.
Δεν πέρασε καιρός που έπρεπε να το ανακοινώσω στη σχέση μου, στους γονείς και στους φίλους μου. Η πρώτη που είδε την αλλαγή και το κατάλαβε ήταν η Ελένη (τώρα σύζυγός μου).
Άρχισα να την αγαπάω πραγματικά, να μην έχουμε διαφορές και ότι πρόβλημα και αν είχαμε βρίσκαμε όμορφες λύσεις σε κόσμια πλαίσια. Όταν όμως μου πρότεινε να βγούμε για να διασκεδάσουμε στα διάφορα νυχτερινά κέντρα ήμουν τελείως αρνητικός και ανένδοτος στη γνώμη μου.
Όταν μου μιλούσαν για τέτοιου είδους διασκέδαση γενικώς έχανα την παρουσία του Θεού και την ειρήνη από μέσα μου. Εξ’ άλλου αυτού του είδους η ζωή δεν με ικανοποιούσε πια, δεν με ευχαριστούσε και γι’ αυτό δεν ήθελα να πάω στα νυχτερινά μαγαζιά. Εγώ της είπα ότι δεν πρόκειται να ξαναπάω και αν ήθελε της πρότεινα να διαβάζει και αυτή το ευαγγέλιο και να ζητήσει τον Ιησού να την αναγεννήσει.
Έτσι λοιπόν και έγινε, αναγεννήθηκε και η Ελένη. Έμενε να ολοκληρώσουμε το θέλημα του Θεού να βαπτισθούμε στο νερό. Πέρασε όμως ένας χρόνος μετά την αναγέννησή μας πρίν βαπτισθούμε στο νερό. Ο λόγος ήταν ότι ολιγοπίστησα για το λόγο ότι ήθελα να ήμουν σίγουρος γι’ αυτό που πάω να κάνω. Εννοώ ότι θα έπρεπε να τοποθετηθώ κοινωνικά, να αλλάξω τις απόψεις μου, να ξεχωρίσω τις παρέες μου και να αγαπήσω περισσότερο Τον Χριστό.
Καθυστέρησα πολύ γιατί και ο πονηρός έκανε τον αγώνα του για να μην με χάσει. Ο Θεός δεν με άφησε ένα χρόνο και με φύλαξε από τον εχθρό. Πήρα την απόφαση να βαπτιστώ και ταυτόχρονα και η Ελένη.
Αφού βαπτισθήκαμε στο νερό δώσαμε υπόσχεση γάμου με την Ελένη και μετά από δύο χρόνια περίπου παντρευτήκαμε.
Τώρα έχουμε τρία παιδάκια την Στέλλα, τον Δημήτρη και τον Σπύρο και είμαστε πολύ ευλογημένοι. Μας έχει βάλει ο Κύριος στην εκκλησία του στο Παγκράτι, μας βάπτισε με Πνεύμα Άγιο και προσπαθούμε να τον υπηρετούμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας και του σώματος μας.
Τέλος περιμένουμε την αρπαγή της εκκλησίας και παρακαλώ τον Θεό εκείνη την ευλογημένη στιγμή να είμαστε όλοι μαζί στον Ουρανό παρέα με τον Ιησού Χριστό.
